'LIFE? Anong silbi nito sa buhay ko? Why these are happening? Lahat na
yata ng problema ay kaakibat ng buhay na ito. I am a smart student
with honors during high school despite of financial scantiness, pero
ngayon ay nalubog ako sa pagiging waitress dito sa club. Nahinto ang
pag-aaral ko sa kolehiyo dahil sa pangyayaring iyon, 2 taon na ang
nakalipas. Nasagasaan si Mark Lougan, the true name of Jiro. Isang
artista ng pinakamalaking station sa bansa. He is stupid. Bakit nya
ako nilaglag? Saying that I am the reason why he was bumped. Ako ang
pinagbuntunan ng galit ng mga fans nya. Pati narin ng pamilya ng
driver na nakabangga sa kanya dahil nakulong ito. Kailangan kong
magtrabaho dito sa club, kasi kapag nasa-department store naman ako eh
kilalang kilala ako ng mga customer na ako yung kasama ni Mark during
the accident. Magagalit sila,' anang isip ni Mandi.

"Miss, dalawang beer pa nga," ani ng lalaking doon sa ikalawang
lamesa. Lasing na sila, pero sanay na si Mandi sa mga bagay na iyon.

"Yes, Sir. Pakihintay lang po, Sir. Saglit lang po," sagot nya rito.

Pasado alas 8:00am na. Kumuha sya ng beer sa loob. Pero napahinto sya
nang biglang nag-breaking news sa TV.

"Matapos ang dalawang taong pamamalagi at pagpapagaling sa states ay
dumating narin sa wakas si Mark Lougan. Lulan sya ng eroplanong
dumating kaninang 7:45pm sa NAIA air port," ani ng reporter sa TV.

Nangilid ang luha ni Mandi dahil balita.

"Pagkatapos ng dalawang taon nang nagsimulang nasira ang buhay ko,"
aniya na naiiyak. Pinatay nya ang TV bago pa nag-flash ang mukha ng
lalaki. Ayaw nyang balikan ang kahapon. Kapaitan ng kahapong hindi na
mapapatamis ng kailanman.

"Miss, yung beer namin," yung mamang umorder.

"Nariyan na po, Sir," agad nyang pinunasan ang mukha saka dinala ang beer doon.

PAGBABANG PAGBABA ni Mark ay nakahinga na rin sya ng maluwag.
"Sa wakas ay mababalikan ko na sya," aniya sa sarili. Hindi sya
nagpakita sa mga fans nya sa di malamang dahilan.

Umiba sila ng dinaanan upang maiwasan ang mga fans nyang naghihintay
sa labas. Lumabas sila, kasama ng kanyang mga guards, sa airport na
sakay ang itim na kotse. Di manlang nagpakita ng mukha ang lalaki.
Parang takot ito sa magiging reaksyon ng tao sa mukha nya.

"HOY, girl, mauna ka na. Ako na dito. Alam na alam kong pagod ka na at
birthday pa ng nanay mo. Umuwi ka na, mag-aalas nwebe na. Kailangang
makasama mo ang nanay mo ngayon lalo na't espesyal ang kaarawan nya,"
ani ng baklang manager ng club.

"Oo nga, Maj, eh. Yun rin sana yung hihingin kong pabor sayo," aniya rito.

"Oh sige," may inabot itong basket, "Dalhin mo na ito upang masorpresa
mo naman ang nanay mo."

"Maj, naman. Nag-alala ka pa," aniya.

"Harujusko. Sige na, layas na. Baka mamaya ay mapanis pa yang laman nyan."

"Maj, talaga oh. Oo nga pala, salamat ha? Sige mauna na ako, Maj.
Thank you, thank you, talaga ha?" aniya saka umalis.

ILANG taon ding hindi nakauwi si Mark ng Pilipinas. At ngayong
nakabalik na sya ay hahanapin nya ang taong sumigaw sa kanya sa
pangalang Jiro bago nawalan ng malay sa isang aksidente. Binabaybay
nila ang kalsada patungong rest house. Nauuna ang sasakyang lulan nya
at nakasunod sa likuran nila ang lima pang escort vehicles.

'Think how many years had passed when I had my greatest smile. The
smile which I never expected to come in the middle of our taping. I
will find you, the unknown person that is the reason why I came back
here in the Philippines,' anang isip ni Mark.

'Nagasgasan man ng isang aksidente ang career ko, alam kong there is
the best thing to come more that I have in past.'

"MANDI, MANDI, MANDI..." makailang ulit na nyang kinatok ang ulo dahil
sa gulong nagawa. "Bakit pa kasi nagpaka-Superwoman ka doon sa di mo
inakalang isang taping pala?". She was like crazy, basa at nanghihina
na. "Wala manlang ni isang taong tumulong, nagsabi o... nagpaalam na,
oy Miss, nasa taping po tayo. Wala! Wala!" nagkibit balikat sya habang
sinabi ang wala. "Mga anak sila ni Janice! Grrr." Ang mga lumalabas na
sa kanyang bunganga nya ay tila wala nang koneksyon.
Umupo sya sa bench at doon ay nakita nya ang latang kanina ay sinipa
nya ng malakas. 90 degrees mula sa sarili at lata ay naroon ang isang
mamahaling sasakyan na natamaan ng lata kanina.
Mula sa kanyang kinauupuan ay nakita nya si Jiro, ang lalaking nandoon
sa taping. Ang she had full of skepticism why that man was there.
Nagbukas ito ng kotse at pumasok, yun yung kotseng nagasgasan ng lata.
Mandi was just observing the guy. Kitang-kita nya na bubuhayin nya
sana ang manibela ng sasakyan pero bigla itong napahinto nang may
napansing gasgas sa wind shield. Lumabas ito at palakas na isinara ang
sasakyan.
'Anong problema nito?' masungit na anang kanyang isip. Para syang walang alam.
Biglang nagsitayuan ang balahibo nya sa takot nang lalapit si Jiro sa
kanya. Ngayon ay alam na nya kung bakit ano ang dahilan ang paglabas
nito at ang galit na humugis sa mukha nito. Nanlamig sya. "Lumalapit
sya, Mandi. Ano na ang gagawin mo? Tunawin mo ang hiya mo. Okay lang
'yan. Kumalma ka. Wag kang umamin. Manalig ka. Oh, Maria napuno ka ng
grasya...," tarantang aniya sa sarili. Natakot sya na baka ano ang
gagawin sa kanya ng lalaki.
Sa kabila ng iniisip ni Manding lalapitan sya nito ay kinuha lang pala
nito ang lata ng softdrinks na yupi na few meters from her.
"Grrrr," tinapon nya ang lata sa kalsada at makailang-ulit na galit na
inapakan. Naging flat ang lata.
"Oh my ghosh-gas, nagasgasan ko kotse nya. Paano pagmalaman nyang ako
yung sumipa nun? Magiging flat din kaya kagaya ng latang yun ang mukha
ko? Nge (O-.-O)," mahinang sabi nya.
Nagi-guilty sya. Paano eh sya yung taong sumipa nung lata na
nagpapagasgas sa wind shield ng sasakyan na di na akalaing
pagmamay-ari pala ni Jiro. Tumayo sya, paunti-unti. Lumakad,
paunti-unti. Humakbang, hinay-hinay. Yun ay para itakas ang kanyang
sarili mula sa kasalanang di sinasadya. Tuloy-tuloy ang kanyang
hinay-hinay na paglalakad. Daig nya pa ang lakad-langgam sa walang
kaingay-ingay na hakbang. Kailangan nyang tumakas. Mahirap na.
"Hoy, Miss," biglang sabi ng lalaki.
Enggggk. (O__..__O) Naging estatwa sya at awtomatikong lumingon sa
lalaki. "Yes, Sir? Ano po yun?" parang kenkoy na sabi nya.
"May nakita ka bang taong sumipa man lang ng latang to? O gumasgas
dito sa kotse ko?" anito. Hindi pala sya ang kinausap nito dahil
nakatalikod ito sa kanya habang pinagtatanungan ang babaeng napadaan
lang doon.
Di nya sinayang ang pagkakataon. Ang kaninang napakabagal, ngayon ay
parang dadaigin nya pa si Lydia de Vega. Kumaripas sya sa pagtakbo.
Pero nahagip parin sya ng mga paningin ni Jiro sa paglingon nito.
Hinabol sya nito.
"Tulong! Tulong! Tulong! Rapist, Whaaaaa (''O'') " sigaw nya.
"Hoy Miss, huminto ka? Wala akong masamang gagawin sayo" sigaw ni Jiro
habang hinahabol sya.
Huminto sya.
Huminto din si Jiro.
Humarap sya rito. "Takboooo!" sigaw nya nang hubarin ang heels dinala
nalang ito habang nasa animo'y marathon.
"Hoy, Miss, may importante lang akong sabihin sayo, hoy!" hinihingal
na sigaw nito.
"Ikaw yung may kasalanan, bakit ba kasi doon mo nilagay," lumanghap ng
hangin, "Yung kotse mo".
"Hindi ako galit sayo. Gusto ko lang mag-sorry sa---"
"Beep..." pagkatapos ng mahabang bosenang iyon lagapak ang kanyang narinig.
Huminto sya at lumingon sa humahabol sa kanya.
"Jiro?" hindi maguhit ang naging reaksyon nya. (O,O) Kitang-kita nya
kung paano hagipin si Jiro ng trailer truck. Walang syang nagawa kundi
mapasigaw nalang na "Jiro.....".

KATATAPOS lang ni Manding mag-take ng exam. At ngayon, naglalakad sya
sa kalsada. Paano eh, walang syang pamasahe ng jeep. Naiinis sya dahil
sa kawalan ng pera. Mahirap lang kasi sila. Bukod sa pinarurusahan ang
kanyang mga paa eh mukhang mamalasin pa yata ang score nya sa exam.

"Math! Math! Math! Nakakainis ka!" sigaw nya na parang may sayad sa
ulo. Nahirapan kasi sya doon sa Math na t-in-ake nya. Wala syang
pakialam sa mga reaksyon ng mga tao sa paligid ukol sa kanyang
inaasal kahit mukha na syang baliw.

May nakita syang lata ng softdrinks. Sinipa nya iyon at tumama sa
sasakyang nakaparada sa harap ng isang establishimento upang mabawasan
ang kinikimkim na inis. 'Bakit ba kasi ang malas-malas mo Mandi?',
anang kanyang isip sa sarili habang tinatanaw ang langit. Parang syang
naghihintay na pagbuksan nito upang tuparin ang kanyang mga pangarap.

Biglang kumulog at umulan. Natamaan ang kanyang mukha ng patak mula sa
langit. 'Isa nanamang kamalasan. Wala akong dalang payong.' Sa halip
na madagdagan nanaman ang kanyang inis ay in-enjoy nalang nya ang tila
ng ulan kahit na mabasa pa ang buo nyang katawan.

Basang-basa na sya. Pero hindi iyon naging dahilan upang hindi nya
ipagpatuloy ang paglalakad. Wala syang kahit isang sentemo para
ipambayad sa jeepney. Ibinaling nya ang kanyang paningin sa kanyang
mga yapak.

NAPAHINTO si Mandi nang nakita ang mga taong tila nanonood ng isang
eksena. Takang-taka sya. She was in stationary to hear the unclear
conversations acquiring her ears.

"Wala na ba akong pag-asa, Janine?" Narinig nya ang sigaw na iyon ng
isang lalaki. She realized that that voice of a man was in
heartbroken.

"Sagutin mo ako, Janine," isang sigaw na naman.

"Grabe ha! At dito pa sila gumawa ng eksena. Di ba nila nakikitang
pinagtitinginan at pinalilibutan sila ng lahat ng tao?" mahinang
aniya. Ang pagiging tsismosa nya ang tumulak sa kanyang subukang
makisingit sa mga taong nakikiisyoso doon sa eksena ng magsyota.

"Manong, excuse me po," aniya habang nakikisingit sa napakaraming tao.
Nais nyang mauna upang mapanood ito ng malinaw.

"Hindi na kita mahal, Jiro," anang babae doon sa lalaking kaharap nya,
"And you have to accept the fact that I just used you!" pagkatapos ay
tumalikod ito.

Kitang-kita ni Mandi nang narating na nya ang unahan kung paano saktan
ng nagngangalang Janine ang boyfriend nitong sa pagkakarinig nya ay
nagngangalang Jiro.

"Janine, please," nagmamakaawang ani Jiro.

"Please?" mataray na ani Janine, "Jiro," diniinan nya ang pagkakasabi.
"I have my final decision. Break na tayo and it is irrevocable," ani
Janine at tinalikuran si Jiro.

Si Mandi naman ay parang naawa doon sa lalaki habang nakahalo sa mga
taong nakikiisyoso. Para syang nanonood ng teatro.

"Janine," pinuntahan ito ng lalaki at hinawakan sa braso bago pa
makapaglayo. Pero sa paglingon nito ay sampal ang kanyang sinalubong
sa mukha ng lalaki.
Kitang-kita at dinig na dinig ni Mandi ang paglagapak ng kamay ni
Janine sa mukha ni Jiro at iyon ay naging dahilan kung bakit gusto na
nyang makisali. Mag-aalsa sya. Wala syang paki-alam kung away
mag-syota iyon basta't ang gusto lang nya ay tratuhin ng di nya
kilalang Janine na iyon ng maayos ang nobyo nito. At isa pa,
napakaraming tao ang nanood sa kanila bagay na nakakahiya sa awra ng
dalawa.

"Hoy, nagngangalang, Janine!" matapang na sabi nya habang papunta kay
Janine. Sumugod sya ng walang kontemplasyon. "Ba't ganyan ka? Di mo ba
alam na pinagtitinginan kayo ng mga tao? Tingnan mo," itinuro nya ang
mga tao, "nakakahiya kayong dalawa. Paano pagmalaman to ng mga
magulang nyo? Paano pagmagkasakit kayo dahil umuulan?" di nya alam na
basang-basa din pala sya, "Paano kung pagbuhatan ka ng kamay nitong
nobyo mo? Babae ka lang, at dapat alam mo yung limitasyon ng bunganga
mo." Wala syang ka-preno preno.

"Cut!" isang sigaw ang kanyang narinig. Pero hindi sya lumingon.

"Ah, Kat pala ang pangalan mo? And you have said lately that you are
Janine?" maangas na sabi nya. "Di ka lang suplada, napakasinungaling
mo pa."

Nilingon nya ang lalaki. "At ikaw, Jiro. Napakahina mong lalaki.
Napakahina mo. Maraming babae dyan mas maganda pa sa Janine na to, mas
mabait at, ah basta" aniya nang wala nang mahanap na adjective.

"Awatin nyo!" may narinig syang isang sigaw. Kasunod noon ang paglapit
sa kanya ng dalawang lalaking nakaitim. "Wag nyo akong awatin! At sino
kayong dalawa? Wag nyo---" napahinto sya sa pagsasalita nang nakita
ang cameraman na tumatawa. Huminto sya sa pagpupumiglas.

"Cut?" ngayon lang nag-process sa kanyang isip kung ano 'cut' na
kanyang narinig kanina. "Oh my ghosh" mahinang sabi nya.

"Manong, nasa taping ba kayo?" tanong nya sa taong umaawat sa kanya.

"Yes miss, nasa taping po kami," sabi ni Jiro.

"Taping?"

Walang ka-alam-alam si Mandi na nanghimasok na pala sya sa isang
taping. Hindi nya alam na mga artista ang kanyang kaharap at ang ulan
na tumitila ay bahagi ng pala ng taping.
Parang madudurog sya sa mga matang nakatutok sa kanyang sarili. Hindi
sya makagalaw. Hiyang-hiya sya. Tumahimik ang lahat.
Hinarap nya ang direktor at makailang ulit na humingi ng patawad.
"Patawad po, Sir. Patawad po talaga." Nag-vow sya ng makailang ulit.
Hinarap nya ang dalawang artista. "Patawad po Mr. Jiro. Patawad po Ms.
Janine. Mauna na po ako."

'Kakahiya ka talaga, Mandi! Ano ba yan,' sisi nya sa sarili.
Hinay-hinay syang tumakbo papalayo na parang isang yelong iniihaw.

Author: Bitin? If you want me to continue this novel, text me at
09073126805. Thanks! :)