Ang Entrans Eksam
7:17 PM
Isang araw noon, di ko matandaan ang petsa, ewan ko kung bakit pumasok sa isip kong ilakad ang sariling paa patungong Our Lady of the Snows Institute. Basta, mag-te-take daw ng entrance exam. Fresh graduate ako sa elementarya. Tama, elementaryang punong-puno ng katatawanan at iyakan ni Bea at Queen Ann. Balik tayo sa pag-te-take ko ng exam. Pumasok ako ng school, assorted ang mga mukha. Mukhang mayanan, matalino at ang pag-tatakang mayroong Arabu. Tama, pagbabalik tanaw ito. Di ko pa noon kilala ang kahit konting profile ng bawat isa liban sa mga elementary classmates kong angat ang mga appeal.
Umakyat kami sa second floor ng
skul. Hinati ang mga estudyanteng may balak na mag-take ng exam sa dalawa. At
sa kabutihang palad, ang pangalan ko'y nasa room na nasa kaliwang banda. Ewan
ko kung bakit parang tatalon ako sa tuwa nang nalaman kong nasa kaliwang room
ako eh wala rin namang nagsabi na mas angat ang kaliwa sa kanan o mas angat ang
may mas maraming estudyante kesa sa mas maliit. Umupo
ako sa upuan, kahoy iyon na ewan ko kung matibay o hindi. Napa-OMG ako nang
malamang wala akong extra sheet para sa solving ko sa Math. Umikot ang ulo ko
sabay detect sa kung sinoman ang merong papel. At doon, napa-point ang laser na
effects ng vision ko sa isang matabang bagay. Buti't hindi ko pinagana ang
laser beam power ko at ordinaryong ilaw lamang ang activated ng araw na iyon,
kundi nag-amoy ng crispy pata sa room na di sa oras. Balik tayo sa hindi birong
usapan. Humiram ako ng papel, siguro ay sa takot nya ay nagbigay agad. Maangas
kasi ang dating ko noon. Parang isang lobong nae-excite na lumabas sa Twilight
(the movie) ni Stephenie Meyer. Crisnnie ang pangalan ng babae. Buti at hindi
naging "p" ang pumalit sa "n" sa pangalan nya kundi eh
magtutunog malutong iyon.
Natapos ang entrance exam na di ko alam kung sindami ng buhok ng isang kalbo
ang o kaya'y parang bilang ng koko sa kamay ng taong inborn nang walang kamay
ang mga nasagutan ko. Ah basta, wala pa akong alam noon. Parang wala namang
taghiyawat na tumubo sa pisngi ko dahil sa pamomroblema sa mga bilang ng di ko
nasagutan nang mga panahong iyon.
Sa paglabas namin, bawat isa ay may kanya
kanyang classification kung alin sa mga bilang ng tanong ang easy, moderate at
difficult -- at meron pa pala, ang bilang kung ano ang KINOPYA, ang
iniminiminimaynimo (parang tongue twister) at ang pinakakabog, LEFT IT BLANK.
Nag-uusap ang mga batang may pangarap pumasa, pero ako ay parang isang batang
taas noo. Ewan ko. Hindi ko na matandaan.
Bumungad nanaman sa mata ko ang Arabo DAW. Na
kasama ang tiyahin DAW. Na valedictorian ng paaralang elementarya ng San Juan
DAW. Na nakilala sa Boy Scout nila DAW habang papunta akong room namin noong
Grade 6 (nag-graduate ako ng elementary sa paaralan ding iyon). DAW ang lahat
ng naging dulo ng bawat pangungusap na binibitawan ng mga --- ano tawag do'n?
--- ah basta, TSISMOSA kung sa sariling bersyon ng isang batang 7 years old ng
Tondo.
Maraming mga mukha. Mga estudyante, guro at maging
mga NANAY ng ibang examinee. Dinadalhan sila ng juice, pinapaypayan at
kinukumusta. Ewan ko kung bakit tingin ko noon sa sarili ko ay nasa isang
disyerto. Hindi dahil sa naghahanap din ako ng juice ng kagaya ng sa kanila,
pero sa tingin ko ay isa akong uhaw sa presensya ng magulang sa bawat yapak ko
sa pagbuo ng aking pangarap.
Lumabas ako ng gate. Naglakad. Tumakbo.
Hiningal. Nagpatuloy hanggang marating ang crossing papuntang papuntang
Tamulalod (barangay namin). Naghintay. Umupo. Tumayo. Umupo. Tumayo. Umupo.
Tumayo. Paulit-ulit? Pumara. Sumakay. Nag-isip. Ako'y nasa bahay na! Dinukot
ang lahat ng pera sa bulsa at ibinigay lahat sa drayber. Hindi sa mayaman ako't
ang lahat ng pera ko ay naisipan kong ibigay sa drayber, basta't ang alam ko
lang ay P7.00 ang laman ng bulsa ko, pamasahe lamang. (MARK LEO HAPITAN/Student Writer)
0 comments